WeBible

1 - David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:

2 - «Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.

3 - Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!

4 - Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.

5 - Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.

6 - Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg.

7 - Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.

8 - Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:

9 - Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.

10 - Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.

11 - Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.

12 - Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.

13 - Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.

14 - Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:

15 - Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.

16 - Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.

17 - Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.

18 - Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.

19 - Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.

20 - Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.

21 - Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.

22 - For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.

23 - Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.

24 - So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.

25 - Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.

26 - Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.

27 - Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.

28 - For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.

29 - For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.

30 - Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.

31 - Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.

32 - For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?

33 - Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,

34 - som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,

35 - som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.

36 - Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.

37 - Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.

38 - Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.

39 - Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.

40 - Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.

41 - Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.

42 - Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.

43 - Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.

44 - Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.

45 - Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.

46 - Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.

47 - Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,

48 - Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg

49 - og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!

50 - Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.

51 - For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»